Tag archieven: gezag

5 misverstanden over omgang

Over omgangsregelingen bestaan diverse misverstanden. In deze blog een top 5 van misverstanden over omgang.

1. Het kind heeft een beslissende stem 

Het is een groot misverstand dat de stem van het kind doorslaggevend is bij de omgangsregeling. Kinderen ouder dan 12 jaar worden door de kinderrechter gehoord worden. Zij krijgen een brief, waarbij ze worden uitgenodigd voor een gesprek met de rechter. Kinderen jonger dan 12 jaar kunnen worden gehoord, maar meestal gebeurt dit niet.

De verklaring van het kind wordt meegenomen in de besluitvorming, maar is niet doorslaggevend. Rechters willen namelijk niet dat een kind tussen beide ouders moet kiezen. Wel is het zo dat hoe ouder een kind is, hoe meer betekenis er aan de verklaring van het kind gehecht wordt. Meer over dit onderwerp kunt u lezen in deze blog.

2. Geen alimentatie = geen omgang 

Vaak wordt ten onrechte gedacht dat de omgangsregeling en de alimentatieverplichting na een scheiding aan elkaar gekoppeld zijn. Maar, alimentatie is geen voorwaarde voor omgang. Oftewel, alimentatie is geen kijkgeld. Ook als er geen alimentatie wordt betaald, bestaat er na een scheiding recht op omgang.

3. Alleen ouders hebben recht op omgang 

De ouders van een kind hebben recht op omgang, maar er zijn nog meer mensen die kunnen verzoeken om een omgangsregeling. Daarvoor is wel vereist dat er sprake is van een nauwe persoonlijke band en/of dat er in gezinsverband is samengewoond. Dit geldt bijvoorbeeld voor een stiefouder of grootouders. Lees ook mijn blog over omgang tussen grootouders en kleinkinderen.

4. De verzorgende ouder beslist

Ten onrechte wordt weleens gedacht dat de verzorgende ouder alle beslissingen over het kind mag nemen. Als er sprake is van gezamenlijk gezag dienen belangrijke beslissingen in het leven van een kind door de ouders gezamenlijk gemaakt te worden. Ook als de verzorgende ouder met het kind wil verhuizen, heeft deze de toestemming nodig van de andere gezaghebbende ouder. Een verhuizing kan namelijk gevolgen hebben voor de omgangsregeling. Een verzorgende ouder kan dus niet zomaar verhuizen. Meer over het onderwerp ‘verhuizen na scheiding’ leest u in deze blog.

5. Co-ouderschap en gezamenlijk gezag zijn hetzelfde

Ik krijg vaak mensen in mijn praktijk, die zeggen dat ze na de scheiding co-ouderschap willen. Als ik dan doorvraag wat ze daaronder verstaan, geven ze aan dat ze samen beslissingen over de kinderen willen blijven nemen en dat het de bedoeling is dat de niet verzorgende ouder de kinderen een weekend per veertien dagen ziet. Maar, dit is geen co-ouderschap. Co-ouderschap is een regeling waarbij de ouders de zorg over de kinderen bij helfte verdelen. Kortom, de kinderen verblijven bijvoorbeeld de ene week bij hun moeder en de andere week bij hun vader. Het recht om gezamenlijk beslissingen te nemen, vloeit voort uit het gezamenlijk gezag.

Uit elkaar? Denk aan het ouderschapsplan!

Geef een reactie

Scheiden of uit elkaar met minderjarige kinderen? Denk aan het ouderschapsplan!

Ga je als ouder van minderjarige kinderen scheiden of uit elkaar? Dan is het volgens de wet verplicht om een ouderschapsplan op te stellen.

 Wat is een ouderschapsplan?

Een ouderschapsplan is een schriftelijke overeenkomst, waarin ouders afspraken over hun minderjarige kinderen vastleggen. In een ouderschapsplan staan alle afspraken die betrekking hebben op de verzorging en opvoeding van de minderjarige kinderen. Het plan moet in ieder geval een regeling bevatten over de volgende onderwerpen:

  • waar de kinderen gaan wonen? (hoofdverblijf)
  • wanneer zien de kinderen de andere niet verzorgende ouder? (omgang)
  • op welke wijze verschaffen de ouders elkaar belangrijke informatie over de kinderen en op welke wijze overleggen zij over de kinderen? (informatie en consultatie)
  • hoe worden de kosten van de kinderen verdeeld? (kinderalimentatie)
  • op welke wijze zijn de kinderen betrokken geweest bij het opstellen van het ouderschapsplan?

Naast deze onderwerpen worden vaak ook andere afspraken tussen de ouders vastgelegd. Bijvoorbeeld over bedtijden of wie van de ouders verantwoordelijk is voor tandartsbezoeken.

 Wanneer is een ouderschapsplan verplicht?

Het opstellen van een ouderschapsplan is verplicht voor ouders van minderjarige kinderen die uit elkaar gaan en gezamenlijk belast zijn met het ouderlijk gezag. Een ouderschapsplan is verplicht bij:

  • Echtscheiding;
  • Beëindiging van een geregistreerd partnerschap;
  • Scheiding van tafel en bed;
  • Beëindiging van samenwonen;

 Waarom een ouderschapsplan?

De wetgever heeft het opstellen van een ouderschapsplan verplicht gesteld, zodat ouders vlak na de beslissing om uit elkaar te gaan, gedwongen worden om na te denken over de gevolgen hiervan. Als de ouders duidelijke afspraken maken, kunnen ruzies in de toekomst voorkomen worden.

Een verzoek tot echtscheiding/beëindiging geregistreerd partnerschap/scheiding van tafel en bed wordt door de Rechtbank niet in behandeling genomen als er geen ouderschapsplan bij het verzoek is gevoegd. Lukt het niet om een plan op te stellen? Dan moet in het verzoek worden aangegeven waarom het niet lukt om in onderling overleg afspraken te maken. In dat geval zal de Rechtbank een regeling vastleggen.

Kan een ouderschapsplan gewijzigd worden?

De afspraken in het ouderschapsplan zijn meestal een momentopname van de situatie ten tijde van het uiteengaan. Het kan voorkomen dat de situatie daarna verandert of dat de gemaakte afspraken in de praktijk toch niet goed blijken te werken. In dat geval kan het ouderschapsplan (in onderling overleg) gewijzigd worden. Komt u er samen uit? Dan is een procedure niet nodig. Het is verstandig om eventuele wijzigingen schriftelijk vast te leggen, zodat er later geen misverstanden kunnen ontstaan. Komt u er onderling niet uit? Dan kunt u de rechter vragen een nieuwe regeling te treffen.

In het nieuws: wensvaders moeten baby afstaan

1 reactie

Wensvaders.

Gisteren las ik dit artikel over twee wensvaders die afscheid moesten nemen van het kindje dat zij twee weken bij zich hebben gehad.

Er is in de afgelopen periode veel veranderd voor stellen van hetzelfde geslacht die graag samen een kindje willen. De medische wetenschap heeft de nodige ontwikkelingen doorgemaakt. Met als meest vergaand een Amerikaanse man die een baarmoeder in zijn lichaam getransplanteerd kreeg. Daarnaast is er ook op juridisch vlak veel veranderd.

Voorheen moest een zogeheten ‘meemoeder’ (de vrouwelijke partner van de moeder) een door de moeder gebaard kind adopteren om ook ouder te kunnen worden. Daarvoor was een procedure bij de rechtbank noodzakelijk. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Een meemoeder kan nu – net als een man dat kan – het kind erkennen. Dat kan gewoon op het gemeentehuis.

Voor twee mannen ligt het allemaal toch wat ingewikkelder. Immers, bij twee vrouwen is het doorgaans zo dat één van de twee zwanger wordt en bevalt. Zij is dan automatisch de juridische moeder van het kind. De meemoeder wordt bij een huwelijk met de moeder door erkenning of door gerechtelijke vaststelling van het ouderschap, ook ouder van het kind.

Voor zover mij bekend, wordt de Amerikaanse techniek van baarmoedertransplantaties nog niet in Nederland toegepast. Twee mannen hebben daardoor nog steeds een vrouw nodig om een kind te krijgen. Zij ontkomen dan ook niet aan een adoptieprocedure en/of een draagmoeder. Het kind heeft door de geboorte immers al één ouder. Als de (draag)moeder getrouwd is zelfs twee!

Draagmoeder?

Vaak is het erg moeilijk voor wensvaders om een draagmoeder te vinden. Wie vraag je? Hoe vraag je het? Van wie kun je dit vragen? Bestaat er over en weer voldoende vertrouwen?

Als er dan een draagmoeder is gevonden, is het belangrijk om goede afspraken te maken over het gewenste kindje. Maar dan ben je er nog niet. De moeder zal na de geboorte met een afstandsverklaring afstand moeten doen van het kind. Ook kunnen de wensvaders het kindje pas adopteren als zij het kind een jaar lang in hun gezin verzorgd en opgevoed hebben. De Raad voor de Kinderbescherming moet daarnaast toestemming hebben gegeven voor het opnemen van het kind in het gezin van de wensvaders. De wensvaders worden gescreend voordat een dergelijke toestemming wordt gegeven.

Tijdens dat eerste jaar kan de moeder wel aan de Rechtbank verzoeken om haar ouderlijk gezag over het kind te beëindigen. De rechter zal dan moeten beslissen wie de voogdij over het kind krijgt. Ook hier zal de Raad voor de Kinderbescherming weer onderzoek doen voordat de rechter beslist.

Voor wensvaders is het niet alleen omslachtig om samen de ouders te worden van een kind, maar er kunnen ook allerhande complicaties optreden. De moeder zou zich bijvoorbeeld kunnen bedenken, waardoor de wensvaders met lege handen achterblijven. Helaas is dit de twee wensvaders uit het nieuwsbericht ook overkomen. De reden was in dit geval dat niet – zoals de bedoeling was – een van de wensvaders de biologische vader van het meisje was, maar de echtgenoot van de moeder. De moeder en haar man wilden daarom het meisje toch zelf opvoeden.

Alle inspanningen ten spijt zijn deze mannen nu toch niet de vaders geworden van het meisje.

Deze omslachtige procedure, met al zijn haken, ogen en risico’s, zal voorlopig nog wel de te bewandelen weg blijven. Niet alleen voor wensvaders, maar ook voor andere stellen die om wat voor reden dan ook zijn aangewezen op een draagmoeder. Een juridische oplossing ligt helaas nog niet in het verschiet.