Maandelijks archief: juni 2018

Vakantie reservering (gratis) annuleren?

Stel: u heeft via internet een camping gereserveerd, maar een paar dagen later ziet u een veel mooiere camping. U wilt de eerdere reservering (gratis) annuleren. Kan dat?

De term reservering kan in dit geval verwarrend zijn. Sommige mensen gaan er vanuit dat een reservering vrijblijvend is. Dat is in de reisbranche meestal niet het geval.

Of een reservering gratis geannuleerd kan worden, hangt af van het land waar de camping is gelegen. Het recht van dat land is op de boeking van toepassing. In de algemene voorwaarden van de camping staat meestal een annuleringsregeling. Het is verstandig de algemene voorwaarden voorafgaand aan de reservering goed te lezen.

 

Veel reizen worden tegenwoordig via internet geboekt. Geldt dan de Wet Koop op Afstand?

De Wet koop op afstand komt voort uit een Europese richtlijn, die in alle landen van de Europese Unie van kracht is. Voor koop op afstand geldt een wettelijke bedenktijd van 14 dagen. U kunt het product thuis bekijken en als het u niet bevalt, kunt u het tijdens de bedenktijd terugsturen. Van koop op afstand is o.a. sprake wanneer het product via internet of een postorderbedrijf is gekocht. Het gaat dus om situaties waarbij er geen persoonlijk contact met de verkoper is geweest, zoals bij de aankoop van een product in de winkel.

Maar, de regels van de Wet koop op afstand gelden uitdrukkelijk niet voor reizen, vervoer, logies, catering of andere vormen van vrijetijdsbesteding.

Een vakantie reservering is in principe direct definitief (enkele uitzonderingen daargelaten).

Reis annuleren?

Wilt u een geboekte reis annuleren? Dat kan, maar het stageld/de reissom blijft vaak (gedeeltelijk) verschuldigd. De reisorganisatie mag namelijk annuleringskosten in rekening brengen. Deze kosten zijn doorgaans hoger als de datum van vertrek nadert. Het is daarom verstandig om een annuleringsverzekering af te sluiten. Niet alle redenen voor het annuleren vallen onder de dekking van de verzekering. Ziekte of overlijden van een naaste vallen meestal wel onder de dekking. Of de verzekering dekking biedt, is te lezen in de polisvoorwaarden. Het vinden van een mooiere camping zal waarschijnlijk niet onder de dekking van de annuleringsverzekering vallen.

Reis overdragen

Heeft u geen annuleringsverzekering afgesloten of valt de reden van de annulering niet onder de dekking? Mogelijk kunt u kosten besparen door de reis aan iemand anders over te dragen. Volgens de wet is dit mogelijk tot 7 dagen voor vertrek. Hiervoor kunnen administratiekosten in rekening worden gebracht. De oorspronkelijke reiziger en zijn/haar vervanger moeten samen een overeenkomst opstellen, waarin de overdracht is vastgelegd. Deze overeenkomst moet aan de reisorganisatie worden toegezonden. Wel moet de vervanger aan de voorwaarden van de reis voldoen. Iemand van 65 jaar kan bijvoorbeeld niet mee met een jongerenreis.

 

Herziening partneralimentatie: van 12 naar 5 jaar?

Afgelopen week verschenen er berichten in de media dat de partneralimentatie van maximaal 12 jaar naar 5 jaar zal gaan. Veel mensen denken onterecht dat deze wijziging inmiddels is ingegaan, maar dat is niet het geval. Het betreft nog slechts een wetsvoorstel.

Hoe is het nu geregeld?

In de wet is vastgelegd dat de rechter bij een echtscheiding of bij latere uitspraak partneralimentatie kan opleggen. Dit kan alleen wanneer er sprake is van onvoldoende inkomsten om in eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. In de wet staat verder dat de rechter op verzoek van één van de partijen kan bepalen hoe lang er alimentatie betaald dient te worden. De maximale duur bedraagt 12 jaar. Als het huwelijk korter dan 5 jaar heeft geduurd en er geen kinderen uit het huwelijk zijn geboren, is de alimentatieduur gelijk aan de duur van het huwelijk.

Wetswijziging?

Veel mensen vinden dat de maximale termijn van 12 jaar inmiddels achterhaald is. In 2015 is daarom bij de Tweede Kamer een wetsvoorstel ingediend om de partneralimentatie te herzien. Het stelsel moest eerlijker en simpeler worden. Er was veel kritiek op het wetsvoorstel, zodat het nooit wet is geworden. Op 11 juni 2018 is het wetsvoorstel aangepast. Dit was aanleiding voor de recente berichten in de media. Op dit moment is dus nog geen sprake van een nieuwe wet. Een wetsvoorstel dient namelijk eerst door de Tweede Kamer te worden aangenomen en vervolgens door de Eerste Kamer. Pas daarna wordt het voorstel een wet. (Hoe een wet tot stand komt, kunt u hier lezen.)

Wat staat er in het wetsvoorstel?

Hoofdregel: de duur van de partneralimentatie wordt de helft van de duur van het huwelijk, met een maximum van 5 jaar. De maximale duur van de partneralimentatie gaat daardoor van 12 naar 5 jaar. Hierop zijn twee uitzonderingen:

  • huwelijken langer dan 15 jaar, waarbij de ontvanger van de alimentatie binnen 10 jaar voor zijn/haar AOW leeftijd zit. In dat geval kan de alimentatie tot 10 jaar duren;
  • voor echtgenoten met de zorg voor jonge kinderen blijft de maximale duur 12 jaar;

Wat betekent dit wetsvoorstel voor mensen die nu alimentatie betalen?

Op dit moment verandert er niets. Het wetsvoorstel is namelijk nog niet aangenomen. Als het wetsvoorstel wordt aangenomen, dient nog een datum van inwerkingtreding vastgesteld te worden. De wet geldt alleen voor alimentatieverzoeken die na de inwerkingtreding van de wet zijn ingediend. Kortom, het wetsvoorstel is niet van toepassing op verzoeken tot vaststelling of wijziging van partneralimentatie als het verzoekschrift is ingediend voor de datum waarop de wet in werking treedt. Op deze situaties is de huidige wet van toepassing.

Welke mogelijkheden zijn er nu al voor verkorting van de duur?

Veelal wordt er vanuit gegaan dat er 12 jaar recht op alimentatie bestaat, maar in de wet is bepaald dat de maximale termijn 12 jaar bedraagt. Er kan dus van de maximale termijn worden afgeweken. Ook onder de huidige wet heeft de rechter mogelijkheden om de termijn te verkorten als daarom verzocht wordt. Als het niet verzocht wordt, kan een rechter het ook niet toewijzen. Daarnaast kan bijvoorbeeld verzocht worden om een afbouwregeling van de alimentatie. De rechter kijkt bij dit soort verzoeken o.a. naar het opleidingsniveau en de leeftijd van de persoon die om partneralimentatie vraagt. Neem voor de mogelijkheden contact met een gespecialiseerde advocaat op.

Anne Faber en het falende rechtssysteem?

Afgelopen najaar was iedereen in de ban van de vermissing van Anne Faber. Anne verdween eind september 2017 spoorloos tijdens een fietstocht. Twee weken later werd haar lichaam gevonden. Dankzij een gevonden DNA spoor kwam er een verdachte in beeld, Michael P. Hij bekende uiteindelijk Anne te hebben ontvoerd, verkracht en vermoord.

Ten tijde van de ontvoering van Anne Faber verbleef Michael P. in een psychiatrische kliniek ter voorbereiding op zijn terugkeer in de samenleving na een eerdere celstraf. In 2010 had hij namelijk twee minderjarige meisjes op brute wijze verkracht. Voor deze verkrachtingen werd hij in 2011 door de Rechtbank veroordeeld tot 16 jaar gevangenisstraf. In hoger beroep werd er in 2012 11 jaar gevangenisstraf opgelegd. Er werd geen TBS opgelegd.

Vlak na de arrestatie van Michael P. vroegen veel mensen zich af waarom hij vrij rond liep. Het antwoord op deze vraag is simpel. Gedetineerden komen na het uitzitten van tweederde van hun straf voorwaardelijk vrij. (Overigens is het de bedoeling dat het stelsel van voorwaardelijke invrijheidstelling wordt gewijzigd!) Nadat Michael P. zo’n zeven jaar had vastgezeten in de gevangenis, werd hij overgeplaatst naar de psychiatrische kliniek in Den Dolder. Hij werd daar voorbereid op een terugkeer in de maatschappij. Over het beleid en de vrijheden binnen de instelling kan ik uiteraard niets zeggen.

De afgelopen week hield de zaak Anne Faber de gemoederen met name op social media weer flink bezig. Dit naar aanleiding van een door de Volkskrant gepubliceerde open brief van de vader van Anne aan het Gerechtshof. De vader van Anne, Wim Faber, geeft in deze aangrijpende brief – kort gezegd – aan dat de moord op zijn dochter voorkomen had kunnen worden als het Gerechtshof in 2012 haar werk goed had gedaan. Hij vraagt zich o.a. af waarom er destijds geen TBS is opgelegd en waarom de straf in hoger beroep lager uitviel dan bij de Rechtbank. Ook maakt hij een persoonlijk verwijt naar de toenmalige voorzitter van het Gerechtshof. Deze zou bevooroordeeld zijn geweest.

Op Twitter las ik vervolgens diverse berichten van mensen die van mening waren dat rechters verantwoordelijk gehouden moeten worden als een veroordeelde opnieuw de fout ingaat. Ook laaide de discussie over te lage straffen weer op.

Reactie voorzitter Gerechtshof

De open brief van Wim Faber was aanleiding voor de huidige president van het Gerechtshof om te reageren. Een reactie vanuit de rechterlijke macht op individuele zaken is hoogst ongebruikelijk. De president voelde zich genoodzaakt toch te reageren, omdat “de verwijten van de heer Faber de beslissingen in de individuele strafzaak uit 2012 overstijgen”.

Zoals de president in zijn reactie aangeeft, is het een rechter niet toegestaan om zelf een nadere uitleg over een uitspraak te geven. Ook niet als een rechter dat zelf zou willen. Hoewel de president het in zijn reactie niet duidelijk aangeeft, is de beslissing van het Gerechtshof door drie rechters genomen. Na een zitting gaan de drie rechters (en griffier) met elkaar in overleg over de uitspraak. Dit overleg vindt plaats in een raadkamer. Wat er in de raadkamer wordt besproken is geheim. Schending van het geheim van de raadkamer is strafbaar.

De president geeft verder aan dat het in 2012 juridisch onmogelijk was om Michael P. TBS op te leggen voor de verkrachting van de meisjes. Michael P. werkte niet mee aan een onderzoek door het Pieter Baan Centrum.

Verder geeft hij aan dat, gelet op het beperkte strafblad van Michael P. en zijn leeftijd, de 12 jaar gevangenisstraf een relatieve hoge straf was.

Te lage straffen?

Regelmatig is er na een uitspraak in een strafzaak verontwaardiging over de hoogte van de opgelegde straf en ons rechtssysteem in het algemeen. Ik denk niet dat het juist is om rechters daarop aan te vallen. Ook rechters zijn gebonden aan de wet. In de wet zijn de maximumstraffen opgenomen.

Welke straf de rechter geeft, hangt af van:

  • de ernst van het misdrijf;
  • omstandigheden van het misdrijf en leeftijd en voorgeschiedenis van de dader;
  • wettelijke kaders;

Veel mensen hebben het idee dat Nederlandse rechters lichte straffen geven. In werkelijkheid is Nederland één van de strengst straffende landen in West- en Noord-Europa.

Op 11 en 12 juni 2018 staat de inhoudelijke behandeling van de zaak Anne Faber gepland. Ongetwijfeld zal deze zaak de gemoederen de komende tijd nog  bezig blijven houden.